اُرا هدیه‌ای برای توست هر چند که خود در آن جلوه‌های بسیار داری.

اجدادت از سده‌های دور تا کنون به بهروزی و خوشبختی می‌اندیشیدند و برای تو تمامیت آمال بشری را تمنا می‌کردند.

آن‌ها در قلب‌هایشان گرم‌ترین حس را که همانا عشقی آسمانی بود، برای جُستن حقیقتی برتر پرورش می‌دادند و همه‌ی آرزوهایشان در پایان به تو ختم می‌شد: «انسانی رها که باید راه خویش را خود می‌جُست. راهی که تاکنون هیچ بشری در آن پای ننهاده بود».

و تو به درونی‌ترین دهلیزهای ذهن سفر می‌کردی تا جایگاه مقدس خود را بیابی و به ابدیت تاریخ رهسپار شوی و بدینسان فرزانگی را همچون اسلافت تجربه کنی و به آیند‌گان بسپاری و خود در امواج نغمه‌های شادی به پرواز درآیی.

تو در موسیقی نگاه تهی از حس را جا می‌گذاشتی و به سوی لطافتِ معنا گام بر می‌داشتی و بدینگونه مفهوم را با احساس دنبال می‌کردی و درونی‌ترین رازهای هستی را برای همسفری شیفته روایت می‌کردی تا او را پیغام دهی؛ اُرا امتداد راه تاریخی خاطره است و تو تصویری مقدس از لابه‌لای خاطره‌ها یا در اصل خودِ خاطره هستی.

بهمن مه‌آبادي
دی ماه 1393