رسالت ما پروراندن عشق به زندگی‌ست و ستایش آنان که همه دوران زیست خود را، بی لحظه‌ای تردید به عشق تقدیم کردند و عاشقانه بر سر عهد دلباختگی خود ماندند و از خویش ماناترین یادگارها را بر جای نهادند. جووانی باتیستا ویوتی یکی از آنان بود و به صف کسانی پیوست که قبل و بعد از او از منتظران یا گذرندگان آن راه بودند، اجتماع خیل عظیم دوست‌داشتنی‌ترین انسانهای هستی. و از یاد نبریم که آنان چگونه زیستند و چه سان خاموشی اختیار کردند و به چه ترتیبی راه فراموشی زمینی را پیمودند. ویوتی با ساز خود و نغمه‌های دل‌انگیزش از فونتانتو پو در ایتالیا جهان را مورد خطاب قرار داد و در کنار استادش، پونیانی، در تورین از خودگذشتگی و عروج را آموخت و آنگاه در مناطق گوناگون هستی، به زبان موسیقی با مردمان، شاهان، کشیشان و … سخن گفت و دانسته تاریخ بشریت، موسیقی و ساز ویلن را به سوی مرزهای ناشناخته تحول، ادراک، پیشرفت و معنا راه برد و دمی از اینهمه خسته نشد، اگرچه او را بسیار آزردند. وی ادبیات و هنر نواختن ویلن را از قلمرو حاکمیت باستانی ایتالیا به فرانسه و آلمان منتقل کرد و در نگهداری و آبیاری آن با نبوغ خود لحظه‌ای تردید به خود راه نداد. ویوتی در راهی که به دنیایی افسانه‌ای ختم می‌شد پای گذاشت و در آن سرزمین نواهای مینایی با کورللی، تارتینی، سومیس، و یادگارهای او، همچون لُکلِر، جاردینی، گیوما و البته درنهایت پونیانی آشنا شد و آنچه می‌بایست را آموخت.
ژان فیلیپ رامو، لویی کلود داکن، فرانسوا کوپرن، کارل فیلیپ امانوئل و یوهان کریستین باخ، هایدن، بتهوون، موتزارت، شابران، اشپور، انقلاب فرانسه، ماری آنتوانت، مدیریت اپرای ایتالیایی توسط ویوتی، کنسرتهای اسپریچوال، تلاشهای دلسوزانه‌اش برای اپرا و شکست و ناامیدی، لئونارد الکسی اُتیه و همکاری با ویوتی، گیوتین، هراس و وحشت، سالومون و دعوتهای او از پاپا هایدن، لندن، میدان هانوور، انجمن فیلارمونیک، بایلوت، پی‌یر رُد، کریتزر، لیبون، کنسرتو ویلنهای ویوتی، “ویوتی استراد” ویلن مشهورش و استرادیواریوس دانا و عاشق، فراموشی ۱۵۰ ساله ویوتی از سوی مردم و محافل و کشف و ضبط آثارش به وسیله گوایدو ریمُندا، و گردش ایام و چرخش دوران از سوم مارس ۱۸۲۴ تا سوم مارس ۲۰۲۴ و گرامیداشت سالگرد آسمانی شدنش بعد از دویست سال، انسان را به حیرت وامی‌دارد. ما چقدر فراموشکار شده‌ایم و در یک نگاه جز خود و منافع شخصی چیز دیگری را نمی‌بینیم. بی‌شک خواندن مقاله “ویوتی” برای کسانی که هنوز به پاکی، صداقت، معنویت و رهایی از گردابهای زمینی بشر می‌اندیشند، ممکن است مفید فایده باشد. بخوانیم، بیندیشیم، و راه مقدس راستی را بی‌تردید بپیماییم.